Μη γνωρίζοντας πως να ξεκινήσω σκέφτηκα το κλασσικό
"μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις"....
Μπορώ και χειρότερα όμως...."Αγαπητό μου ημερολόγιο
..." σήμερα που είναι Παρασκευή κ έρχεται άλλο ένα πολλά υποσχόμενο
Σαββατοκύριακο, σπαταλάω κι εγώ όπως κ πολλοί άλλοι από ότι βλέπω το χρόνο μου,
τον ύπνο μου στην οθόνη του υπολογιστή μου. Εγκαινιάζοντας τις 15 γραμμές
δημοσιότητας (φήμης-δόξας κλπ) και ψάχνοντας ένα τρόπο να γράψω κάτι για το
οποίο δεν πρόκειται να μετανιώσω...
Δεν θα μετανιώσω που γράφω κάπου που δεν είναι μέσο
κοινωνικής δικτύωσης. Είναι ένας ελεύθερος "τοίχος" διαθέσιμος αλλά
και άγνωστος. Άγνωστος σε μένα αλλά και στους άλλους.
Η ιδέα του
blogging... νέα, παλιά, ξεπερασμένη-δημοφιλής, παραμένει πάντα ενδιαφέρουσα.
Άμεσα συνδεδεμένη με το περιεχόμενο του μυαλού του γράφοντος.
Η τέχνη της έκφρασης και πολύ περισσότερο του γραπτού λόγου
εκτός από απαιτητική κ δύσκολη κάποιες φορές, είναι επίσης και απελευθερωτική,
πολλές φορές επικίνδυνη αλλά σίγουρα πολύ προκλητική για να είναι αδιάφορη.
Ως ξεκίνημα λοιπόν θέτοντας τους κανόνες του παιχνιδιού το
όριο των 15 γραμμών μου φάνηκε αρκετό ώστε να παρουσιάσω απλές και καθημερινές
σκέψεις και προβληματισμούς που απασχολούν τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας.
Αν αποδειχθούν αρκετές οι 15 γραμμές και οι σκέψεις...
εξαρτάται από τη διάθεση του υποφαινόμενου γράφοντος και του υποτιθέμενου αναγνώστη.
